Rz 13,8-14

Tłumaczenie:

8 Nikomu nic [nie] bądźcie-winni,

                 jeśli nie (chyba że) [by] się wzajemnie miłować.

 Miłujący innego zakon napełnił*.

9 To bowiem:

                 nie będziesz-cudzołożyć,

                 nie będziesz-zabijać,

                 nie będziesz-kraść,

                 nie będziesz-pożądać

                 i jakiekolwiek inne przykazanie

w tym słowie zostaje-podsumowane (zjednoczone):

                 będziesz-miłował bliźniego swego jak samego-siebie.

10 Miłość bliźniemu [ku] złemu nie zadziała ([czegoś] złego nie uczyni),

   pełnią* więc zakonu [jest] miłość.

11 I to-właśnie wiedzący [o] czasie,

                 że godzina (pora) już [byście] wy ze snu powstali-byli (obudzeni-byli),

   teraz bowiem bliższe [jest] nas zbawienie (nasze zbawienie),

                 niż kiedy uwierzyliśmy.

12 Noc postąpiła-naprzód,

   dzień zaś zbliżył-się.

   Zdjęliśmy (Odłożyliśmy) więc dzieła (czyny) ciemności,

   ubraliśmy (włożyliśmy-na siebie) broń światła.

13 Jak w dzień właściwie (stosownie) kroczyliśmy[przez życie] (postępowaliśmy)

                 nie hulankami i pijaństwami

                 nie spółkowaniami i lubieżnościami

                 nie [zaciekłą-]kłótnią i [zapalczywą-]zazdrością,

14 lecz ubierzcie (włóżcie na siebie) Pana Jezusa Chrystusa

   i [o] ciało starania nie dokonujcie (czyńcie) ku pożądaniom!!

Objaśnienia do tłumaczenia:

8a: ofeilo oznacza jestem komuś coś winna, coś komuś zawdzięczam, mam wobec kogoś zobowiązanie, dług do wyrównania, mam obowiązek do wypełnienia; w poprzedzającym wierszu 7 występuje rzeczownik ofeile – dług, powinność, obowiązek, to co drugiemu się należy ze względu na system społeczny, w jakim się funkcjonuje, wraz z przepisami prawa i obyczajami

9g: anakefalaioo oznacza podsumowuję, jednoczę, zbieram w jednym punkcie; czasownik ma ten sam rdzeń, co rzeczownik kefale – głowa, szczyt, punkt zbiorczy, gdzie zbiegają się w jedno wszystkie wątki

10a: czasownik ergadzomai – działać, czynić, pracować – ma ten sam rdzeń, co rzeczownik ergon – czyn, dzieło występujący w l.mn. w 12c

10b: pleroma to rzeczownik o takim samym rdzeniu, co czasownik pleroo – napełniać, dążyć do całości, kompletności, pełni, tak że już niczego nie brakuje

11b: występuje tu czasownik egeiro – powstaję, podnoszę, budzę – w stronie biernej czasu przeszłego; ten sam czasownik z dopełnieniem ek nekron – z martwych - określa dzieło zmartwychwstania dokonywane przez Boga wobec Chrystusa i wierzących

12a: czasownik prokopto nie oznacza, że nocy już nie ma, ale że jest bardzo zaawansowana w swym przebiegu; bliżej do końca niż początku

12d: endyo – ubieram na siebie, wkładam ubranie, okrywam się czymś

12d: tłumaczone jako „zbroja” ta hopla to l.mn. od hoplon, co oznacza jedną sztukę broni, też narzędzie, instrument; nie chodzi tylko o ochronne okrycie, ale o wyposażenie do walki; stąd hoplita

13a: znaczenie przysłówka euschemonos to właściwie, odpowiednio, stosownie, prawidłowo, ściśle wg; dopiero w przenośnym znaczeniu poważnie, godnie szacunku, porządnie, przyzwoicie, moralnie

13b: komos to raczej żywiołowy pochód rozrabiaków i pijaków, nie jedzenie czy ucztowanie na siedząco czy w biesiadach

13c: koith to właściwie łóżko, miejsce do spania, legowisko; ale często używane jest na określenie tego, co się robi w nocy i w łóżku; aselgeia oznacza to, co wiąże się z rozbuchaną zmysłowością, ale też z wyzywającym, zuchwałym zachowaniem

13d: eris nie opisuje zwykłej sprzeczki czy dyskusji, ale zapiekłą rywalizację dążącą do ostatecznej własnej wygranej i pognębienia drugiego; także dzelos to nie przelotne ukłucie w sercu, ale pełne zapału i gorliwości, przemocowe dążenie do zmiany w stosunku do obiektu zazdrości; stąd słowo zelota

14b: pronoia to zaopatrzenie, dostarczanie potrzebnych rzeczy, zaspokajanie potrzeb, też opieka, poświęcenie uwagi, przezorność, zapobiegliwość; por. 12,17 – staranie się o dobro

14b: epithymia ma ten sam rdzeń, co czasownik „nie pożądać” w 9e

Tekst jakby rozpada się na dwie części. Pierwszą w 8-10 wyraźnie tworzy kluczowy motyw nigdy do końca niewyrównanej i nigdy niespełnionej „powinności” (por. w.7) miłości, w drugiej w 11-14 występuje kilka dominujących motywów: zbliżania się, kontrast nocy i dnia, ciemności i światła, zdejmowania i wkładania na siebie. Elementami wspólnymi są: 1) czasownik „pożądać” w 9e i rzeczownik l.mn. „pożądania” w 14b, zamykający tę część wywodu oraz 2) czasownik „działać”, „czynić”, „sprawiać” w 10a i rzeczownik w l.mn. „dzieła”, „czyny” w 12c. Najprawdopodobniej też zaimek wskazujący touto – „to-właśnie” w 11a odnosi się do poprzedzających wierszy, a szczególnie do wiersza 9 również rozpoczynającego się od zaimka wskazującego w neutrum to – „to”.

Ciekawe, że czas przyszły występuje tylko i dominuje w pierwszej części, czas przeszły – w 11-13, czas teraźniejszy w podsumowujących w.10 i 14.