Rz 13,8-14
Tłumaczenie:
8 Nikomu nic [nie] bądźcie-winni,
jeśli nie (chyba że) [by] się wzajemnie miłować.
Miłujący innego zakon napełnił*.
9 To bowiem:
nie będziesz-cudzołożyć,
nie będziesz-zabijać,
nie będziesz-kraść,
nie będziesz-pożądać
i jakiekolwiek inne przykazanie
w tym słowie zostaje-podsumowane (zjednoczone):
będziesz-miłował bliźniego swego jak samego-siebie.
10 Miłość bliźniemu [ku] złemu nie zadziała ([czegoś] złego nie uczyni),
pełnią* więc zakonu [jest] miłość.
11 I to-właśnie wiedzący [o] czasie,
że godzina (pora) już [byście] wy ze snu powstali-byli (obudzeni-byli),
teraz bowiem bliższe [jest] nas zbawienie (nasze zbawienie),
niż kiedy uwierzyliśmy.
12 Noc postąpiła-naprzód,
dzień zaś zbliżył-się.
Zdjęliśmy (Odłożyliśmy) więc dzieła (czyny) ciemności,
ubraliśmy (włożyliśmy-na siebie) broń światła.
13 Jak w dzień właściwie (stosownie) kroczyliśmy[przez życie] (postępowaliśmy)
nie hulankami i pijaństwami
nie spółkowaniami i lubieżnościami
nie [zaciekłą-]kłótnią i [zapalczywą-]zazdrością,
14 lecz ubierzcie (włóżcie na siebie) Pana Jezusa Chrystusa
i [o] ciało starania nie dokonujcie (czyńcie) ku pożądaniom!!
Objaśnienia do tłumaczenia:
8a: ofeilo oznacza jestem komuś coś winna, coś komuś zawdzięczam, mam wobec kogoś zobowiązanie, dług do wyrównania, mam obowiązek do wypełnienia; w poprzedzającym wierszu 7 występuje rzeczownik ofeile – dług, powinność, obowiązek, to co drugiemu się należy ze względu na system społeczny, w jakim się funkcjonuje, wraz z przepisami prawa i obyczajami
9g: anakefalaioo oznacza podsumowuję, jednoczę, zbieram w jednym punkcie; czasownik ma ten sam rdzeń, co rzeczownik kefale – głowa, szczyt, punkt zbiorczy, gdzie zbiegają się w jedno wszystkie wątki
10a: czasownik ergadzomai – działać, czynić, pracować – ma ten sam rdzeń, co rzeczownik ergon – czyn, dzieło występujący w l.mn. w 12c
10b: pleroma to rzeczownik o takim samym rdzeniu, co czasownik pleroo – napełniać, dążyć do całości, kompletności, pełni, tak że już niczego nie brakuje
11b: występuje tu czasownik egeiro – powstaję, podnoszę, budzę – w stronie biernej czasu przeszłego; ten sam czasownik z dopełnieniem ek nekron – z martwych - określa dzieło zmartwychwstania dokonywane przez Boga wobec Chrystusa i wierzących
12a: czasownik prokopto nie oznacza, że nocy już nie ma, ale że jest bardzo zaawansowana w swym przebiegu; bliżej do końca niż początku
12d: endyo – ubieram na siebie, wkładam ubranie, okrywam się czymś
12d: tłumaczone jako „zbroja” ta hopla to l.mn. od hoplon, co oznacza jedną sztukę broni, też narzędzie, instrument; nie chodzi tylko o ochronne okrycie, ale o wyposażenie do walki; stąd hoplita
13a: znaczenie przysłówka euschemonos to właściwie, odpowiednio, stosownie, prawidłowo, ściśle wg; dopiero w przenośnym znaczeniu poważnie, godnie szacunku, porządnie, przyzwoicie, moralnie
13b: komos to raczej żywiołowy pochód rozrabiaków i pijaków, nie jedzenie czy ucztowanie na siedząco czy w biesiadach
13c: koith to właściwie łóżko, miejsce do spania, legowisko; ale często używane jest na określenie tego, co się robi w nocy i w łóżku; aselgeia oznacza to, co wiąże się z rozbuchaną zmysłowością, ale też z wyzywającym, zuchwałym zachowaniem
13d: eris nie opisuje zwykłej sprzeczki czy dyskusji, ale zapiekłą rywalizację dążącą do ostatecznej własnej wygranej i pognębienia drugiego; także dzelos to nie przelotne ukłucie w sercu, ale pełne zapału i gorliwości, przemocowe dążenie do zmiany w stosunku do obiektu zazdrości; stąd słowo zelota
14b: pronoia to zaopatrzenie, dostarczanie potrzebnych rzeczy, zaspokajanie potrzeb, też opieka, poświęcenie uwagi, przezorność, zapobiegliwość; por. 12,17 – staranie się o dobro
14b: epithymia ma ten sam rdzeń, co czasownik „nie pożądać” w 9e
Tekst jakby rozpada się na dwie części. Pierwszą w 8-10 wyraźnie tworzy kluczowy motyw nigdy do końca niewyrównanej i nigdy niespełnionej „powinności” (por. w.7) miłości, w drugiej w 11-14 występuje kilka dominujących motywów: zbliżania się, kontrast nocy i dnia, ciemności i światła, zdejmowania i wkładania na siebie. Elementami wspólnymi są: 1) czasownik „pożądać” w 9e i rzeczownik l.mn. „pożądania” w 14b, zamykający tę część wywodu oraz 2) czasownik „działać”, „czynić”, „sprawiać” w 10a i rzeczownik w l.mn. „dzieła”, „czyny” w 12c. Najprawdopodobniej też zaimek wskazujący touto – „to-właśnie” w 11a odnosi się do poprzedzających wierszy, a szczególnie do wiersza 9 również rozpoczynającego się od zaimka wskazującego w neutrum to – „to”.
Ciekawe, że czas przyszły występuje tylko i dominuje w pierwszej części, czas przeszły – w 11-13, czas teraźniejszy w podsumowujących w.10 i 14.